وقتی شانزدهم آذر با عنوان روز دانشجو از راه می رسد، فرصت یک مرور برایم ایجاد می شود، مرور روزهایی که این در این شهر آفتاب سوختۀ جنوب، دانشگاهی وجود نداشت تا دانشجویی داشته باشیم، خوب یادم هست در آن روزها، دغدغه بسیاری از کنشگران فرهنگی، فقدان مراکز دانشگاهی در دومین شهر استان بود. دغدغه ای که بدون شک از سر انصاف و دلسوزی کاملا به حق بود.

دانشگاه به عنوان یک مرکز آموزش علمی، تنها به مثابه یک ساختمان فیزیکی نیست بلکه در هر شهری بدنۀ جاری و فعال علمی و آموزشی است که به عنوان خواستگاه علم و اندیشه می تواند عملا مسیر رشد و تعالی را در هر خطه ای هموار سازد وجهه و اعتباری که مراکز علمی و آموزشی به هر شهری می دهند گاهی با هیچ دستاوردی قابل مقایسه نیست کافی است به تعدادی از شهرهای با فاصله نه چندان دور در اطرافمان توجه کنیم که چگونه برای بازسازی به خصوص وجهۀ فرهنگی شان ، متوسل به راه اندازی، گسترش و تقویت فضاهای دانشگاهی شده اند.

اراده ی تاسیس و راه اندازی مراکز آموزش عالی اگرچه در آن سال ها آرزوی بزرگی بود اما بالاخره محقق شد البته نه چندان آسان، عده ای مجاهدانه و فداکارانه تلاش کردند تلاشی قابل تحسین برای آرزویی بزرگ، کم کم مراکز دانشگاهی یکی یکی از راه رسیدند دانشگاه پیام نور با تلاش های فراموش ناشدنی دکتر مرادی، دانشکده فنی، دانشگاه آزاد، دانشگاه علمی کاربردی، دانشکده بهداشت، مرکز آموزش عالی میناب و … .

این روزها دیگر دغدغه نبودن دانشگاه را نداریم این روزها با فراغت بال بیشتر می توانیم به حوزۀ تاثیرگذاری این مراکز علمی فکر کنیم و بیاندیشم تا چه میزان توانسته اند به عنوان مراکز تولید علم و اندیشه بر جریان علمی و فرهنگی این شهر موثر باشند. به راستی آیا این گونه بوده اند؟ مراکز دانشگاهی بعد از گذشت قریب به دو دهه از عمر خود تا چه میزان در روند جریان فرهنگی این شهر تاثیرگذار بوده اند؟ این ها دغدغۀ این روزهاست پرسش هایی که می توانیم آنها را از متولیان و گردانندگان مراکز دانشگاهی در این شهر جنوبی مطرح کنیم.

یدالله شهرجو

فعال فرهنگی و اجتماعی