بخش زیادی از موجودیت آموزش و پرورش برمی گردد به نیروی انسانی آن، جایی که نقطۀ اتکا و توان واقعی این دستگاه عریض و طویل را می توان به خوبی سراغ گرفت.

نیروی انسانی در آموزش و پرورش نیروی مولد است نیرویی که تولید فکر می کند و زمانی که لایه های تو در توی اداری و بورکراسی زاید را کنار می زنید و به کلاس درس می رسید به وضوح می توانید ببنید خشت خشت ادامۀ حیات یک سرزمین برای ساختن نسل آینده به وسیله همین معلمان حتی در دور افتاده ترین نقاط پی افکنده می شود.

مرحوم غازی زاده را بیشتر در مدت قریب به سه سالی که اتفاقا در حوزه نیروی انسانی این مجموعه مسئولیت داشتم می شناختم.

پیش از بروز توانمندی ها و وقوف به آنچه به عنوان معلم پژوهشگر در وجود این جوان موج می زد، اخلاق حسنه و روحیۀ آرام و متینش به استقبالم آمد.

بسیار زودتر از آنچه تصور می شد گوهر وجودش درخشیدن گرفت تا همگی بدانیم آموزش و پرورش این شهر چه جوان های برازنده ای دارد.

مرحوم غازی زاده و دوستان همراهش در عرصۀ پژوهش با یک تلنگر از راه رسیده بودند تلنگر برای آمدن نسلی جوان و جستجوگر، وقتی برای جشنواره هایی مانند از نگاه معلم و … به شور و جوشش آنها دقت می کردم در ابتدای امر به وجد در می آمدم از این همه اشتیاقی که در وجودشان موج می زد و افتخاری نهفته زیر پوست برای بودنشان، چرا که یقین داشتم و دارم به تاثیرشان برای ساختن نسلی تازه.

او حتی در میان دوستان پژوهشگرمان متفاوت می نمود، با سکوت و کم حرفی اش، گویی ابزار او کلمات بودند و بس.

نوشتن این سطرها برای من آسان نیست، نوشتن برای داغی که رنجت می دهد هرگز نمی تواند آسان باشد.

برای بودنش امید بسته بودیم برای نسلی که او خواهد ساخت برای فرزندانی که او قرار بود معلمانشان بماند.

همیشه خودم را آماده می کردم او و هم نسلان خوش فکرش را ببینم که نقشه راه به دست دارند، شورشان را ببینم و اشتقیاق بی پایانشان را ببینم برای خلق ایده های نو … از آن همه آرزو … چه تلخ …چه دشوار است باید تنها (پایانت ) را ببینم.

اما پایانی در قرار نیست، مرحوم غازی زاده ستاره روشن یک نسل نه، او ستاره روشن یک فکر درخشان است فکری که تا آموختن در این سرزمین برقرار است خواهد درخشید.

یدالله شهر جو

فعال فرهنگی و هنری